Quake'u! Ty giero moja! ty jesteś jak zdrowie;
Ile Cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto Cię stracił. Grywalność twą w całej ozdobie
czuję i opisuję, bo kocham się w tobie.
Spawaro święta, co często ścinasz botów głowy
I w Piekła świecisz Bramie (*) ! Ty, co plik wsadowy
Uruchamiający ochraniasz z jego bitów ludem!
Jak mnie lamera do chwały przywróciłaś cudem,
Gdy od botów jatki pod Twoją opiekę
Ofiarowany, cyfrową podniosłem powiekę
I zaraz mogłem pieszo do respawnów progu
Iść za wrócone mistrzostwo podziękować Bogu
Tak nas doprowadzisz cudem na zwycięzców grono.
Tymczasem przenoś duszę mą niezwyciężoną
Do tych fragów pięknych, do tych ciał zmielonych,
Fruwających kończyn i deathmatchów szalonych;
Do tych ścian pokrytych śrutem rozmaitym,
Podtopniałych plazmą, czerwoną krwią rozmytych,
Gdzie konających jęki, kość jak śnieg biała,
A pogłoga flakami poktyta jest cała,
I wszystko zatopione we mgle kolorowej,
Do ukrycia gracza zawsze gotowej.